Een spannend verhaal.Dit is een verhaal over een kale en soms blonde jongen. De kaalheid was niet van nature - het tegendeel. Met zijn voor zes euro aangeschafte tondeuse raast hij geregeld over zijn schedel om te zien hoe het soms blonde haar met grote plukken in de wastafel verdwijnt. Terwijl hij zijn versgemaaide koppie in de spiegel inspecteerd, zegt hij hardop tegen zichzelf:
"Nou nog snel effe douchen!"
Hij grinnikt, pakt een handdoek en springt de douche in om definitief een einde te maken aan het irritante gekriebel in zijn nek van de haartjes die de wastafel niet hebben weten te vinden en nu gedoemt zijn tot een roemloos einde in het doucheputje. Tien minuten later staat de kale en soms blonde jongen - laten we hem voor het gemak Sebastiaan noemen - afgedroogt en wel binnensmonds te vloeken om de grote, chemischblauwe vlek die de blue-curacao de avond eerder op zijn hagelwitte shirt heeft achtergelaten.
"Niet spannend, wel vervelend", verzucht hij, terwijl hij het shirt in de overvolle wasmand mikt.
Na een kort gevecht met zijn klerenkast heeft de kale, soms blonde Sebastiaan een vers shirt veroverd en hij maakt zich klaar om richting het centrum te vertrekken.
"Nu wordt het pas ECHT spannend!", denkt hij hardop. Hij heeft gelijk. Achter de bar van de kroeg waar hij naar op weg is werkt namelijk een prachtig Bels, soms roodharig meisje op wie hij al vanaf het eerste moment dat hij het genot had aan haar voorgesteld te mogen worden een paar oogjes -waarvan eentje een beetje scheef- op had. Het prachtig bels, soms roodharig barmeisje had hier echter geen flauw benul van, want het leek wel of iedere keer dat de kale, soms blonde jongen in haar buurt kwam, alle juiste woorden uit zijn hoofd verdwenen en alleen de verkeerde en domme dingen om te zeggen overbleven. En dus zei hij meestal maar gewoon niets, op soms een welgemeend "Een Jupiler alsjeblieft!" na.
Op zaterdag, als het prachtig bels, soms roodharig meisje niet hoefde te werken, kon hij de hele avond lang kijken hoe ze danst, hoe ze de hele kroeg rond darteld en hoe ze alle mannen het hoofd op hol brengt met haar lieve, stralende lach en vervolgens zeer subtiel om te draaien en weer een andere kant op te dartelen.
Elke andere zaterdagavond zou niet spannender worden dan het nu al befaamde "Een Jupiler alsjeblieft", maar dit was duidelijk niet elke andere zaterdagavond. Deze zaterdagavond was anders, en wel omdat hij drie dagen eerder een telefoontje uit Belfast had gekregen. Anderhalve maand eerder had hij ontslag genomen bij zijn baas waar hij 2.5 jaar voor gewerkt had, had zijn huut opgezegt en al zijn spullen verkocht. Vervolgens had hij een auto aangeschaft , afscheid genomen van zijn familie en vrienden, en was vertokken. Vlak voordat hij vertrok had hij snel nog even gesolliciteerd op een baantje in Praag. Dat leek allemaal van een leien dakje te lopen en met die gedachte in zijn achterhoofd vertrok hij richting Barcelona voor een paar weekjes welverdiende vakantie. Hij zou zich overgeven aan het lot en doen wat hij altijd al wilde doen: Reizen en schrijven. Hij zou verhalen schrijven over de avonturen die hij beleefde, gedichten schrijven over de eenzaamheid die reizen onvermijdelijk met zich meedraagt, en, als he echt niet anders kon, zijn brood verdienen door op de hoek van de straat gitaar te spelen.
Drie weken later was hij weer terug in Nederland.
Hij had het voor elkaar gekregen om in 21 dagen zijn volledige budget er doorheen te jagen. Hij kreeg, toen hij met zijn laatste benzinegeld onderweg naar Praag was te horen dat hij was afgewezen omdat hij overqualified was. Twee dagen eerder had hij met dezelfde vrouw die hem dit nieuws bracht door het contract gelopen. Alles was accoord, zelfs het salaris was al besproken.
Nu lag hij bij diezelfde vrienden als waar hij 3 weken eerder afscheid van had genomen op de bank te slapen.
's Nachts bracht hij zijn tijd door met een kutbaantje dat hij via een kutuitzendbureau had geregeld. Gelukkig waren ook het salaris en de uren kut, wat prima aansloot bij hoe hij zich de hele dag voelde. Hij solliciteerde zich rot, maar kwam niet verder dan een hoop valse beloftes. Hij zat de hele dag op telefoontjes te wachten die niet kwamen. Totdat er een telefoontje kwam!
Het was Belfast. Een van de 70 vacatures waarop hij had gereageerd was uiteindelijk doorgekomen en ze wilde weten of hij tijd had voor een telefonisch solicitatiegesprek.
"No time like the pressent!", antwoorde de soms blonde jongen en een kwartier later had hij een baan bij Cisco Systems. Over 10 dagen kon hij beginnen.
Maar hij kon niet vertrekken voordat hij langs de Cul de Sac was gegaan. Hij had het prachtig bels, soms roodharig meisje een paar dagen eerder gesproken toen het rustig was in de kroeg.
"Heb jij nog een spannend verhaal?", had hij haar verveeld gevraagd.
"Nee, jij?", zei ze. Hij zei dat hij een enorm spannend verhaal had, maar dat hij haar dat later zou vertellen.
Hij was zich klaar aan het maken om richting de kroeg te vertellen. Zijn schedel spiegelde in de spiegel.
"Nou alleen nog effe douchen!", zegt hij hardop tegen zichzelf. Hij wordt gek van het gekriebel van de haartjes in zijn nek.
De kale, soms blonde Sebastiaan toepdoedoep-toepdoedoept mee op de "Hey babe, take a walk on the wild side", die zijn MP3-speler zijn oren in blaast. De warme zomerwind voelt prettig aan op zijn versgeschoren koppie. Hij haalt zijn oordopjes uit zijn oren en bergt ze op.
"Nu wordt het pas echt spannend!", verzucht hij en loopt de Cul binnen.
The End
